داریوش اسدزاده متولد ۱ آذر ماه ۱۳۰۲ در کرمانشاه، بازیگر است.
فارغ التحصیل دکترای هنر و معماری در رشته هنر حرفه ای،همان ادبیات هنر از دانشگاه تهران است، پدرش ارتشی بود و دو خواهر و یک برادر کوچکتر از خود دارد و از ۵ سالگی به تهران مهاجرت کردند
علاقه به تئاتر از کودکی
دوران کودکی در درونم چیزی من را به شکل ناخودآگاه به سمت هنر تئاتر می کشاند، شاید بخشی از این علاقه به این خاطر بود که وقتی کم سن و سال بودم، به همراه پدرم به تماشای تئاترهای می رفتیم، آنجا هم نمایش های سنتی مثل سیاه بازی و… نمایش داده می شود. پدرم برای این که مرا تشویق به درس خواندن کند، می گفت اگر درس هایت را خوب بخوانی شب جمعه می برمت تئاتر
شروع کار و تئاتر
با نفوذ که پدرش داشت و بواسطه تحصیلات خود در دوره دبیرستان در وزارات دارایی مشغول بکار شد و همزمان در دبیرستان هنرپیشکی تحصیل میکرد از ۱۹ سالگی با بازیگری و نویسندگی در تئاتر لاله زار شروع کرد و در همان سال ۱۳۲۱ با نمایش لیلی و محنون اولین کار جدی خود را آغاز کرد پدرش از مخالفان سر سخت وی بود تا جایی که داریوش مجبور بود به دور از چشم وی به فعالیت هنری بپردازد.
ورود به سینما
در سال ۱۳۲۸ وقتی ۲۶ ساله بود با فیلم همسر مزاحم اولین کار سینمایی خود را شروع کرد.
اولین فستیوال بین المللی ایران
بواسطه رابطه خود با دولت مردان قبل از انقلاب و فعالیت وی در هنر در سال ۱۳۳۵ از طرف اداره کل هنرهایی زیبایی که دست داماد شاه بود برای بزرگترین فستیوال بین المللی تئاتر برای اولین بار بعنوان نماینده ایران عازم پاریس شد و به مدت سه ماه به تحقیق و مطالعه پرداخت.
بازیگری در آرمریکا
بعد از بازگشت وی از فستیوال فرانسه نزدیک به ۲۰۰ نمایشنامه در ایران کارگردانی و بازی کرد که مورد توجه گروهی از هنرمندان آمریکایی قرار گرفت
تا اینکه یک کمپانی فیلم سازی آمریکا از او برای بازی در فیلم بنام “در آمریکا اتفاق خواهد افتاد” به شهر مینیاپولس آمریکا دعوت کرد او علاوه بر نویسندگی این فیلم، نقشی رو نیز ایفا کرد
مهاجرت به آمریکا
بعد از بازی در فیلم آمریکایی و بازگشت به ایران در سال ۱۳۵۱ به عنوان هئیت مدیره سندیکای سینمای ایران درآمد، سپس به تشویق پرفسور دیویدسن جهت مطالعه در امور تئاتر به آمریکا دعوت شد و تا سال ۱۳۶۵ آنجا بود.
ازدواج
داریوش اسدزاده در سن ۷۶ سالگی در سال ۱۳۷۸ با طاهره خاتون میرزایی ازدواج کرده است، حاصیل این ازدواج دو پسر بنام های کوروش و آرش می باشد.
شهرت
داریوش اسدزاده بیشترین شهرت خود را از سال ۱۳۷۵ با سریال خانه سبز دارد.
راز سلامتی در ۹۳ سالگی
به نظرم راز سلامت من و اینکه هنوز در ۹۳ سالگی روی پا هستم به خاطر نوع تغذیه و ورزش مداوم من است در طول این سال ها، همیشه سعی کردم خودم دکتر خودم باشم، از غذاهای مضر مانند گوشت قرمز، چربی ها و انواع فست فود و شیرینی پرهیز کنم و گوشت سفید، لبنیات و سبزیجات را جایگزین کردم
معمولا صبحانه مفصلی می خورم و در سایر وعده ها غذای کمتری صرف کنم.
مسئولیت ها
کارمند وزارت دارایی (بازرس ویژه در زابل)
رئیس کارگزینی، ناظر انبار و… وزارت دارایی
عضویت هیئت مدیرهٔ سندیکای سینمای
ریاست انجمن بازیگران ایران
پنج دوره عضو داوران خانهه سینما
نوشتن کتاب
نگارش در زمینه تاریخ تئاتر از جمله فعالیت های مورد علاقه او بوده که می توان به کتابهای سیری در تاریخ تئاتر ایران و خواندنی های تاریخی و همچنین تاریخ تئاتر ایران از لاله زار تا شانزلیزه نام دارد
بیشتر وقتم را با کتاب خوانی و نوشتن سپری می کنم
در تلاشم تا کتاب جدیدم را به نام «تماشاخانه» زودتر به اتمام برسانم. بخش زیادی از کتاب را نوشتم و تنها قسمت پایانی آن باقی مانده است. این کتاب هم در امتداد آثار قبلی ام هستند و امیدوارم مورد توجه مخاطبان قرار بگیرد
افتخارات و تدریس در دانشگاه
وی در سال ۱۳۹۱ مدرک درجه یک هنری را از سوی وزارت فرهنگ وارشاد اسلامی دریافت نمود، هم اکنون در مقام استادی به تدریس ادبیات و تئاتر در دانشگاه تهران مشغول بکار می باشد.
توجه به سلامتی
در طول این سال ها، همیشه سعی کردم خودم دکتر خودم باشم.
از غذاهای مضر مانند گوشت قرمز، چربی ها و انواع فست فود و شیرینی پرهیز کنم و گوشت سفید، لبنیات و سبزیجات را جایگزین کردم. معمولا صبحانه مفصلی می خورم و در سایر وعده ها سعی می کنم غذای کمتری صرف کنم
هم بازرس بودم هم بازیگر
دلم نمی خواست، در مسیر زندگی ام کاری کنم که دل پدرم بشکند، از طرفی، نمی خواستم که علاقه های خودم را نادیده بگیرم. به همین خاطر، تصمیم گرفتم که به نوعی بین این دو موضوع را بگیرم
در نتیجه بعد از دیپلم و ادامه تحصیل در دانشگاه، وارد وزارتخانه و کارمند رسمی آنجا شدم. هرچند که در آنجا هم دیدگاه خوبی نسبت به تئاتر وجود نداشت. بسیاری از همکارانم به من می گفتند که تو با این جایگاهی که در وزارتخانه داری و بازرس هستی چرا به سراغ بازیگری (آن زمان ها به این کار مطربی می گفتند) می روی، اما من دست از علاقه ام برنداشتم و تا آخر پای آن ایستادم
علت کم کاری
بعضی ها به من می گویند چرا مانند گذشته در عرصه بازیگری پرکار نیستم، واقعیت این است که عوارض پیری دیگر در من خودش را کاملا نشان داده و توان کارکردن مانند گذشته ندارم
از طرفی فیلمنامه هایی که پیشنهاد می شود، انگیزه را برای بازی در من ایجاد نمی کنند.
